«Šturchali chrapuna, kab jon nie pryciahnuŭ uvahu siłavikoŭ», — dziaŭčyna raskazvaje pra načnuju abłavu na «płoščy Pieramien»
Tolki Natalla padumała, što joj zanadta ščaścić na akcyjach pratestu, jak akazałasia na płoščy Pieramien i vymušana była pravieści noč u adnym ź jaje padvalnych pamiaškańniaŭ.
Dziaŭčyna razam ź siabrami pryjšła siudy z Puškinskaj:
«My piatlali i ŭvieś čas źbiahali ad siłavikoŭ, jakija nie davali ludziam sabracca ŭ hrupy. Urešcie maleńkimi hrupkami praz pramzonu i park my dajšli da płoščy Pieramien, dzie prysutnych užo sprabavali razahnać śviatłošumavymi hranatami. Tym nie mienš ludziej było vielmi šmat — niechta piŭ harbatu, la miemaryjału śpiavali pieśni, ale ŭsie adčuvali, što vakoł niešta adbyvajecca».
Natalla kaža, što na płoščy Pieramien da apošniaha vieryli, što na narodny miemaryjał siłaviki nie pojduć, ale paśla taho, jak usich uziali ŭ ačapleńnie, siabry pabiehli chavacca. Dvoje paśpieli zabiehčy ŭ pamiaškańnie, a pierad astatnimi dvuma, u tym liku Natallaj, dźviery zakrylisia praz toje, što ŭnutry ŭžo zanadta šmat ludziej.
Tym časam siłaviki stali ŭ miehafon kazać pratestoŭcam, što jany pavinny va ŭsim vinavacić «vašuju Cichanoŭskuju», i paśla niadoŭhich sprečak pačali zatrymlivać ludziej.
«My ŭbačyli, što ludzi spuskajucca ŭniz, i pajšli za imi. U vyniku my stali ŭ zakutku pierad zamknionymi dźviaryma z dumkaj, što cicha pastaim i, moža, nam pašancuje, da taho ž viecier nie dźmie. Chutka da dźviarej padyšła žančyna, stała ŭ ich małacić i kazać: «U vas maja sumka». Joj adkryli i zaadno ŭpuścili nas».
Unutry ŭ adnym pakoi znachodziłasia 40-50 čałaviek. Pa pieršym časie prysutnyja navat nie raspranalisia, bo mierkavali pierasiadzieć hadzinu i vyjści. Kali źjaviŭsia mabilny internet, zakładniki pačali praź siabroŭ i znajomych daviedvacca, što adbyvajecca naviersie. Niechta trymaŭ suviaź z žycharami doma, jakija sačyli za abstanoŭkaj sa svaich kvater, u niekatorych siabry jeździli vakoł na mašynach i nazirali za padziejami.
«Kožny raz my dumali, što pasiadzim jašče hadzinu i stanie lepš. U vyniku vyjści zmahli tolki siońnia».
Spačatku ludzi prosta razmaŭlali, ale staralisia rabić heta cicha. Žančyna, dačku jakoj zabrali sa sčepki, uvieś čas rvałasia pajści dadomu da ŭnučki, ale inšyja kazali joj, što tak jana padstavić astatnich.
«Adzin mužčyna — u jaho, napeŭna, krepkija niervy — adrazu zasnuŭ i pačaŭ chrapci. My jaho čas ad času šturchali, kab svaim chrapam jon nie pryciahnuŭ da nas uvahu. Było vielmi dušna, pavietra nie chapała, ale trymać akno adkrytym było nielha, tamu jaho adkryvali tolki čas ad času i ŭ hetyja momanty siadzieli jak myški. Adnoj dziaŭčynie ad duchaty stała drenna — jaje padviali da akna i napaili vadoj. Kali išło śviežaje pavietra, my adčuvali siabie tak cudoŭna! My lažali i ŭjaŭlali, jakim pryjemnym budzie pieršy ŭdych, kali my vyjdziem».
Bližej da apoŭnačy źjaviłasia infarmacyja, što ŭ susiednim domie siłaviki praviarajuć padvalnyja pamiaškańni, što da płoščy padjechała šmat busaŭ, da taho ž zvonku časta chadzili i śviacili ŭ vokny. Zakładniki pačali miž saboj havaryć, što pra ich miescaznachodžańnie viedajuć, mnohija navat stali apranacca.
Kali ŭsio ž stała zrazumieła, što tut pryjdziecca načavać, ludzi ŭ asnoŭnym raźmiaścilisia na padłozie, Natalla zasnuła na stale. A ŭžo a piataj hadzinie zakładniki pačali znoŭ manitoryć infarmacyju.
«Nam uvieś čas davali nadzieju i jaje ž zabirali. To kazali, što zvonku zastałosia dva busy, to paviedamlali, što paŭsiul patrulujuć, praviarajuć mašyny i pašparty. My ŭžo byli ŭ adčai i ŭjaŭlali, jak mienavita da nas pryjduć i zatrymajuć, ale raptam nam napisali, što siłaviki raźjechalisia i jość šans vyjści. My vyjšli ŭsie adrazu i pajšli ŭ roznyja baki. Nas ź siabroŭkaj dźvie nieznajomyja dziaŭčyny i chłopiec pasadzili ŭ mašynu i advieźli, kudy my paprasili».
Vyzvaleńnie zakładnikaŭ adbyvałasia ŭ takoj śpiešcy, što Natalla navat zabyłasia pra toj samy pieršy ŭdych na śviežym pavietry.
