«Ja nie chaču vučyć bajacca». Hrodzienskaja nastaŭnica dałučyłasia da zabastoŭki i zapisała VIDEAzvarot
Alaksandra Bohuš — nastaŭnica anhlijskaja movy ŭ škole-internacie ŭ ahraharadku Aziory, što pad Hrodnam. Jana abviaściła, što dałučajecca da ahulnanacyjanalnaj zabastoŭki i apublikavała videazvarot.
Alaksandra patłumačyła «Našaj Nivie», što nie bačyć inšych šlachoŭ.
«Ja doŭha šukała sposaby, što ja mahu zrabić. Pahadzicca z tym, što adbyvajecca, z hvałtam i biezzakońniem — niemahčyma. Źbićci, katavańni — niama takich pravaparušeńniaŭ, za jakija tak možna było b abychodzicca ź ludźmi, — kaža nastaŭnica. — I paśla minułaj niadzieli ludzi znoŭ ź milicyi traplajuć u balnicy.
I kali ty nie zmaŭčyš — niama nijakich harantyj, što heta nie adbudziecca z taboj.
Jak žyć u takim hramadstvie? U mianie samoj dzieci, i na pytańnie dziciaci «Chto heta?» pra ludziej u čornym, aliŭkavym, reflektorna adkazvaješ — heta bandyty.
Nam naviazvajuć ahresiju, jakoj nie pavinna być miesca ŭ hramadstvie.
Ja nie bačyła, kab ludzi ahresiŭna pavodzili siabie ŭ dačynieńni da siłavikoŭ. Čuła apoviedy žančyn, što razmaŭlaješ ź siłavikom, a jon staić, hladzić skroź ciabie i płača. Niechta płača, a druhi bje, jak tak? Nievytłumačalna».
Alaksandra pryjdzie na zaniatki ŭ sieradu, 11 listapada. Tady i pieradaść administracyi škoły zajavu ab zabastoŭcy.
«Maje dziejańni nie nakiravanyja na škołu ci kalektyŭ, jany nakiravanyja na dziaržavu. Zabastoŭka — moj asabisty krok.
Ja ŭjaŭlaju dalejšyja padziei tak: kab prytrymlivacca zakanadaŭstva, mnie treba być na pracoŭnym miescy try hadziny, kab nie było prahułu. Prystupać da svaich abaviazkaŭ ja nie budu, — kaža Alaksandra.
— Razumieju, što mianie mohuć zvolnić, pryčym, najchutčej, pa artykule.
Tłumaču heta tak — ja ž nie hublaju prafiesiju. Ja rablu krok napierad nie dla taho, kab supakoicca, a dla taho, kab hvałt syšoŭ razam z kiraŭnikom dziaržavy. Ja ŭpeŭniena, što kali my pačniom budavać demakratyčnaje hramadstva, varvarskija siońniašnija zakony nie buduć pryniatyja pad uvahu.
Nu i kali ŭsio ž zvolniać, to biehčy šukać pracu ja nie budu — bo ja ž abviaščaju strajk.
Z mužam ja razmaŭlała. Jon pierakanaŭsia, što heta nie spantannaje rašeńnie — i padtrymaŭ mianie. Ja baču fatahrafii inšych ludziej, maršy, baču vychad piensijanieraŭ na vulicu — heta taksama padtrymlivaje i matyvuje.
Ci strašna mnie? Biezumoŭna. Ale, viedajecie, kali ŭspomnić viasnu, pačatak leta, to havorka išła ab pierabudavańni dziaržavy. I ŭ budučyni tolki ad tvaich namahańniaŭ budzie zaležać vynik, dziaržava stracić manapoliju na ŭsio, jak heta adbyvajecca siońnia. Ja vieru, što tak budzie, i rablu ŭsio, kab tak było, kab maje dzieci žyli ŭ novym hramadstvie, kali jany vyrastuć i buduć šukać pracu.
Dobra budzie, kali moj učynak kahości natchnić. Ale navat kali nie — heta ŭ lubym vypadku ŭsio nie darma».
