Pamiatajecie chłopca, jaki spračaŭsia z pamočnikam Łukašenki? Učora jamu złamali nahu pry zatrymańni
30 žniŭnia 21-hadovy Jahor Fatychaŭ trapiŭ va ŭsie naviny: jon adkryta spračaŭsia ź Mikałajem Łatyšonkam, pamočnikam Łukašenki, jaki vyjšaŭ da pratestoŭcaŭ.
Ciapier Jahor raskazvaje pra svajo zatrymańnie 8 listapada, kali nieviadomyja z dubinkami złamali jamu nahu pry zatrymańni.
«Ja byŭ na Stele z boku praśpiekta Mašerava. Unutranyja vojski pačali pierakryvać darohu, i na vulicy vyjšli ludzi ŭ razhruzačnych kamizelkach i kaskach pavierch cyvilnaj vopratki — ja tak zrazumieŭ, što heta HUBAZiK.
Pačaŭsia chapun. Sałdaty ŭnutranych vojskaŭ pačali hrukać pa ščytach i iści napierad. Mierkavany HUBAZiK palez na pryhorak kala hatela «Płanieta», pačalisia zatrymańni, — raspaviadaje Jahor. —
Pabiehli ludzi, pabieh i ja. Za mnoj kinuŭsia adzin ź siłavikoŭ z krykam: «Stoj, suka!» Dahnaŭ, udaryŭ dubinkaj pa nazie. Ja ŭpaŭ, źlacieli akulary, ja sprabavaŭ ich znajści. Paśla ja zmoh padniacca, ale zrabiŭ try kroki i zrazumieŭ, što naha nie ŭ paradku.
Da mianie padskočyŭ toj siłavik, zrabiŭ padsiečku. Ja ŭpaŭ. Mianie ŭdaryli jašče raz pa nazie, z maciukami zaciahnuli ściažki na rukach. Ja paprasiŭ znajści akulary — adzin ź siłavikoŭ usio ž padniaŭ ich i zasunuŭ mnie ŭ kišeniu.
Paviali ŭniz z horki. Ja prasiŭsia, kab jany nie tak mocna mianie nachilali, bo nie moh nastupać na nahu, u adkaz mnie pryhrazili złamać jašče i druhuju nahu».
Jahora paviali ŭ aŭtazak.
«Ja pa darozie znoŭ upaŭ — i ŭ toj momant parvalisia ściažki na rukach. Heta było vypadkova.
Ja prycisnuŭ ruki da žyvata, siłavikam heta vielmi nie spadabałasia, jany akružyli mianie sa słovami: «Ty što, suka, supraciŭlaješsia?» Mianie ŭdaryli ŭ tvar, raśsiekli hubu. Heta bačyli ludzi, pažyłyja žančyny pačali prasić: «Adpuścicie chłopčyka!»
Ja ŭ toj momant chacieŭ prakryčać ludziam numar baćkoŭ, kab jany paviedamili im, što mianie zatrymali, ale čamuści reflektorna pačaŭ vykrykvać svoj numar.
Paśla hetaha sa słovami «Ty čo, b***!?» da mianie prymianili zadušlivy pryjom. I adzin skazaŭ: «Horš budzie!» — zhadvaje Jahor.
— Tady ja paprasiŭ paabiacać, što mianie narmalna daviaduć da aŭtazaka, skazaŭ im, što nie budu supraciŭlacca. Adzin ź siłavikoŭ paabiacaŭ, ale słovy nie strymaŭ: mnie zaviali ruki za śpinu, zacisnuli ściažkami jašče macniej, čym było, i pa darozie jašče macniej nachilali. Pakul viali, ja niekalki razoŭ padaŭ, mianie jašče paru razoŭ prydušvali. Pahražali: moža, ciabie našym addać na razarvańnie? Bili pa hałavie, kali nie moh iści, ciahnuli pa ziamli, ja ścior dałoni».
Fatychaŭ kaža, što da aŭtazaka jaho daviali ŭ napaŭprytomnym stanie. Skazali: «Leź».
«Ja nie moh padniacca na nohi, paprasiŭ dapamahčy, za što mianie ŭdaryli dubinkaj pa jahadzicach i prakamientavali: «Ničoha sabie patrabavańni!» Ja palez na kaleniach pa prystupkach, unutry mianie padchapiŭ siłavik», — kaža Jahor.
Paśla chłopca pavieźli ŭ Savieckaje RUUS.
«U aŭtazaku ja namahaŭsia naładzić niejki dyjałoh ź siłavikami. Jany słuchali mianie adekvatna, ale nie adkazvali. Niahledziačy na zatrymańni, u mianie zastajecca humanistyčnaje staŭleńnie da ich. Ja čałaviek ź jurydyčnaj adukacyjaj i viedaju ludziej z orhanaŭ, jakija chacieli b štości źmianić, ale nie mohuć, — tłumačyć Fatychaŭ. — I paśla, kali ŭ RUUSie treba było vyjści z aŭtazaka, ja paprasiŭ adnaho ź siłavikoŭ dapamahčy mnie — jon biez maciukoŭ i siły prosta dapamoh. Dy i ŭ RUUSie byli niekalki rabotnikaŭ, jašče studentaŭ Akademii — jany vielmi taktoŭna siabie pavodzili».
U RUUSie Jahora pastavili da ścienki razam ź inšymi. Jon patłumačyŭ, što nie moža stajać, bo pa nazie mocna ŭdaryli dubinkaj.
«Paźniej adzin z rabotnikaŭ pasadziŭ mianie na łavačku, ale źjaviŭsia niejki načalnik, jaki skazaŭ: «A čamu jon tut? Da ścienki chucieńka!»
Tady ja paprasiŭ, kab dazvolili ŭstać na kaleni chacia b, bo tak baleła, što na nahach ja trymacca nie moh. Mnie dazvolili. Ja stajaŭ na kaleniach, ale adzin z aficeraŭ skazaŭ: nie, tak spravy nie robiacca. Mnie zahadali ŭstać jak usim.
Ja ŭstaŭ, ale nohi až treślisia ad bolu. Tady ŭsio ž dazvolili mnie viarnucca na łavačku. Vyklikali mnie chutkuju — ale ja čakaŭ jaje kala 5-6 hadzin. Tłumačyli heta tym, što niama kaho vydzielić u kanvoj, kab pajechali ŭ balnicu razam sa źbitymi, — raskazvaje Jahor. —
Na miescy nijakaj miedycynskaj dapamohi mnie nie akazali. Adzin z zatrymanych prapanavaŭ dapamohu, ale jamu žorstka adkazali, što nie treba, pryhrazili, što dla jaho heta kiepska skončycca».
Na łavačcy, kaža chłopiec, ź im siadzieli dźvie dziaŭčyny, adnu vanitavała, druhaja vielmi chvalavałasia, bo ŭ jaje i siastru zatrymali.
«Zahadali, kab hałava była apuščanaja. Ale ja čas ad času padymaŭ, ličyŭ ludziej la ściany — było 94 čałavieki, — zhadvaje Jahor. — Časam u mianie na tvary była hrymasa ad bolu, milicyjanty dumali, što ja paśmichajusia. Kazali: b**, chłopiec, u ciabie tut pryvilehiravanaje stanovišča, ciabie dziaŭčaty hrejuć!»
Narešcie pryjechała chutkaja, z kanvojem Jahora pavieźli ŭ balnicu chutkaj dapamohi.
«Zakrytaja ČMT lohkaj stupieni, satrasieńnie mazhoŭ, ušyb miakkich tkanak, ranki na dałoniach, raśsiačeńnie huby, zakryty pierałom małoj halonačnaj kostki», — začytvaje Fatychaŭ śpis svaich traŭmaŭ.
Kanvoj čakaŭ jaho, ale Jahora zabrali adrazu na apieracyju — ŭpravili nahu — tady milicyjanty źjechali.
Ale ranicaj 9 listapada niejki milicyjant zavitaŭ da jaho ŭ pałatu.
«U RUUSie pratakoł na mianie nie skłali. A toj, što prychodziŭ siońnia, apytvaŭ, jak ja atrymaŭ traŭmy. Ja pierakazaŭ, što mianie bili, — kaža Fatychaŭ. — Ci budu ja padavać zajavu ab źbićci, pakul nie viedaju — vyrašu paśla kansultacyi z advakatam».
