Viktar Marcinovič: Čamu sprabujuć nackavać čyrvona-zialonych na bieł-čyrvona-biełych
Fota Nadziei Bužan
Viktar Marcinovič piša dla budzma.by pra toje, čamu hvałt u dačynieńni da pratestoŭcaŭ škodny dla ŭładaŭ.
Vy nie zadumvalisia, navošta jany sprabujuć nackavać čyrvona-zialonych na bieł-čyrvona-biełych?
Da chalery sihnałaŭ, što i ŭ hetuju niadzielu budzie «aŭtobusny» natoŭp, jaho ŭžo rekrutujuć. I znoŭku buduć sprabavać sutyknuć iłbami, spravakavać kanflikt.
Toj samy kanflikt, jakoha, zdavałasia b, treba paźbiehnuć.
Navošta svaryć adstaŭnikoŭ i piensijanieraŭ?
Kab prademanstravać, što ich bolš?
Dyk ničoha nie atrymlivajecca, navat samyja patryjatyčnyja drony nie zdoleli pakazać vidosaŭ z paniadziełkavaha šeścia, jakija b zapeŭnili, što «adstaŭnikoŭ» — mora, a bieł-čyrvona-biełych — ručaj.
Moža być, tak hramadstva schilajuć da dyjałohu? Dyk nie, akramia niekalkich rytaryčnych sutyčak, nijakaha «dyjałohu» nie było, a z taho boku sproby abjadnać dva natoŭpy ŭ adzin narod nichto nie rabiŭ.
Isnuje viersija, što takim čynam sistema choča damahčysia padvyšeńnia hradusa hvałtu. Kab adny pačali łupcavać druhich, i ŭ ludziej u bałakłavach z pompavymi strelbami źjaviłasia sankcyja ich «prymiryć».
Ale padvyšeńnie ŭzroŭniu hvałtu adnaznačna pracuje nie na karyść čyrvona-zialonym.
Heta akurat toje, čaho sistemie treba paźbiahać usimi siłami. Bo ŭ hvałtu svaje zakony, jakija prostymi reakcyjami sabački Paŭłava nie vymiarajucca. Ja nahadaju, što pratesty 9-11 žniŭnia byli daloka nie takimi masavymi, jakimi stali paśla taho, jak źjavilisia pieršyja zabityja i paranienyja. I kali niechta tam dumaje, što žorstkaść pryviadzie da zatuchańnia pratestaŭ, što treba prosta stvaryć situacyju, kali hetaja žorstkaść budzie chacia b niejak abhruntavanaja, jon mocna pamylajecca. Navat kali adkinuć źniešnija nastupstvy, unutranych rezonaŭ chapaje, kab pracavać na strymańnie ad hvałtu i nie rabić bolš krokaŭ pa minnym poli, čym užo zroblena.
Dyk jak patłumačyć starannaje, płanamiernaje nackoŭvańnie? Na maju dumku, sistema dziejničaje całkam pa mietadzie Pjera Prudona (1809—1865), jaki kazaŭ: divide et impera, raździalaj i panuj.
Kali kazać pra adzinaje zaŭvažnaje adroźnieńnie situacyi lipienia-žniŭnia 2020-ha ad situacyi kastryčnika 2020-ha, dyk heta, zrazumieła, zusim nie «zatuchańnie» pratestaŭ. Naadvarot, z ulikam siezonnaści i schaładniełaha nadvorja, niadzielnaja akcyja i paniadziełkavy vychad piensijanieraŭ dazvalaje zrabić prahnoz, zusim nie aptymistyčny dla isnaha režymu.
Ale čaho bolš niama — dyk heta znakavych hučnych zvalnieńniaŭ, «pieraciakańnia» kadraŭ z adnaho boku barykad na inšy.
Vy pamiatajecie, jak uletku kožny tydzień my daviedvalisia ab źmianieńni nastrojaŭ vielmi znakavych asob — Łatuška, Dudzinski, vysokija čynoŭniki, znakamityja spartoŭcy i h.d. I tady zdavałasia, što hetaja chvala budzie biaskoncaj, ažno pakul na tym baku nie zastaniecca nikoha.
Čamu heta spyniłasia?
Tamu što inšym zrabiŭsia nastroj.
Tady było adčuvańnie, što ŭsie svaje.
Što viadoŭca navin na TB voś-voś pryčepić na pinžak značak z «Pahoniaj» i pačnie rezać praŭdu-matku. Što čynoŭnik, jaki adkazvaje za paradak na vulicach horada, addaść zahad nie źniščać bieł-čyrvona-bieły ściah.
Mienavita tak vyhladaje niebiaśpiečnaje dla sistemy vahańnie.
Tak, a nie jak 400-tysiačny natoŭp na praśpiekcie.
Bo natoŭp možna razahnać, a adčuvańnie taho, što my ŭsie svaje, što niama nijakich «fašystaŭ» ci «partyzanaŭ», a jość adna prablema, jakuju treba vyrašać supolnymi vysiłkami, — voś hety nastroj nie razhoniš.
Ale taho nastroju ŭžo amal nie zastałosia.
My znoŭ u roznych akopach.
Adnych zapeckali siłavymi razhonami, nieabhruntavanym i praźmiernym hvałtam. Inšych, cyvilnych, zapeŭnili, što nikomu i ničoha nie budzie daravana, što daviadziecca adkazvać u tym liku za čužuju lutaść.
I jany spužalisia, a strach — vielmi pahany daradca.
I jašče raz: «kansalidacyja» z taho boku adbyvajecca nie tamu, što niechta tamaka raptam pačaŭ padzialać «pravilnyja» pohlady na dziaržaŭnaje budaŭnictva. Ci raptam palubiŭ sistemu, chacia raniej vahaŭsia, usio čuŭ i bačyŭ. Klejem dla ściany, jakaja vybudoŭvajecca na maich vačach, źjaŭlajecca adčuvańnie žudaści ad adkaznaści, jakuju daviadziecca nieści ŭžo nie tolki za svaje ŭčynki, ale i za ŭčynki inšych, jakija robiacca ŭsio bolš i bolš pačvarnymi.
I kali da zabojstva Tarajkoŭskaha, užyvańnia ślezaciečnaha hazu ŭ dačynieńni da starych ludziej jašče možna było ŭjavić televizijnika, jaki pasyłaje kiraŭnictva i vychodzić da natoŭpu, dyk ciapier u ich jość adno ŭpeŭnienaść, što toj natoŭp strašniejšy za kiraŭnictva.
A tamu jon kładzie siabie, svoj los i svaju maładość čarhovaj cahlinkaj u ścienku.
Ja viedaju, što mianie čujuć ludzi z abodvuch bakoŭ.
Adnych zaklikaju nie bajacca, inšych — daravać.
