«Niebaraki» (Poor Things): pahladzieli samy dziŭny film hoda i raskazvajem, čaho čakać
«Niebarakaŭ» (Poor Things) upieršyniu pakazali publicy jašče 1 vieraśnia, ale tolki ciapier stužka Jorhasa Łancimasa dalacieła da jeŭrapiejskich kinateatraŭ. Toj pieršy pakaz adbyŭsia na Vieniecyjanskim kinafiestyvali i prynios 10-chvilinnuju avacyju dy hałoŭnuju ŭznaharodu. My pahladzieli stužku, jakaja z taho času jašče i adchapiła «Załaty Hłobus», i ŭpeŭnienyja — čakajcie dla «Niebarak» uradžaj «Oskaraŭ».
Fota: skrynšot z trejlera «Niebarakaŭ»
U pieršyja chviliny ty i sam nie razumieješ, što adbyvajecca na ekranie. Vysokaja brunietka ŭ siniaj sukiency padaje z mosta ŭ ciomnuju vadu. Prachodzić paru chvilin, i jana ž dzika tančyć, kidaje ŭ ludziej ježu i skača na maleńkaha doktara sa sčerčanym šnarami tvaram, Hodvina Bakstera — Beła kliča jaho Hod, «Boh» u pierakładzie z anhlijskaj movy. Navokał — cieły niabožčykaŭ, byccam miasa, praziektarskaja jaje lubimaha doktara i śvińnia, skryžavanaja ź pieŭniem.
Treba čas, kab razhledzieć, chto ž takaja hetaja Beła Bakster. Proźvišča ŭ jaje — ad stvaralnika, doktara Hodvina Bakstera, a voś imia rodnasnaje francuzskamu Bel, tak zvali hierainiu kazki pra pryhažuniu i pačvaru. Ale nie śpiašajciesia: chacia Bakster i pužaje svaim vyhladam dy zvyčkami, sapraŭdnaja pačvara tut, zdajecca, nie jon.
Jość svoj humar u tym, kab nazyvać kazačnaj pryhažuniaj Bełu ŭ jaje spodnich pantałonach i vierchu ad sukienki, ź jaje dziŭnaj chadoj i adsutnaściu dla jaje lubych normaŭ. Ale krok za krokam Beła raźvivajecca: spačatku prybaŭlaje pa dziesiać-piatnaccać słovaŭ na dzień, a potym pierachodzić na bolš vialikija rečy. Jana paznaje niehatyŭnyja emocyi, vučycca niepasłuchmianaści i, narešcie, dabirajecca da najmahutniejšaj siły ŭ jaje žyćci — da siły blizkich adnosin, seksu.
Spadarynia Bakster — uvasableńnie šmatlikich žanočych abliččaŭ: maleńkaj dziaŭčynki (choć i ŭ darosłym ciele), padletka, niaviesty, nimfamanki i nie tolki. I ŭsie hetyja abliččy mieściacca ŭ adnoj dušy, jakuju pradstaŭlaje bliskučaja Ema Stoŭn. Tamu i nie dziva, što amierykanka źbiraje za hetuju rolu ŭznaharody adna za adnoj.
Kampaniju joj składaje niedaacenieny Uilem Defo, vykanaŭca roli Hodvina Bakstera, jašče adnoj składanaj asoby ŭ hetaj historyi. Zdajecca, Bakster — monstr: jon zładziŭ ekśpierymient i ažyviŭ miortvuju žančynu šlacham impłantacyi joj čužoha mozha, byccam nie chapała jamu śvinapieŭniaŭ, sabakahusiaŭ i biaskoncych niabožčykaŭ u praziektarskaj.
Jahony tvar, spałasavany šnarami, taksama byccam padkazvaje — voś jana, taja pačvara, što idzie pobač z pryhažuniaj u kazkach! Ale adkul ža ŭ pačvary stolki lubovi i baćkoŭskich pačućciaŭ? Nie, tut usio nie tak prosta.
Adznačym i vizuał filma — karcinka byccam raśćvitaje razam z Bełaj. Pieršyja kadry — čorna-bieły dom Bakstera, dzie my padhladajem za padziejami niby praz zamočnuju adtulinu. Potym u kadr prychodziać kolery: spačatku krykliva jarkija, jak emocyi Beły, a potym usio spakajniejšyja. Źmianiajecca i styl Beły: niedzie jana dazvalaje sabie vychodzić na vulicu ŭ majtkach, chacia i viktaryjanskaha farmatu, a bližej da kanca abiraje pryhožyja i doŭhija sukienki.
Beła Bakster — vielmi prostaja i naiŭnaja asoba: jana moža pieramihvacca ź nieznajomcam, abmiarkoŭvać seksualnaje žyćcio ź pieršaj-lepšaj ci jeści vypiečku z pryłaŭka, nie chvalujučysia pra hrošy i prystojnaść. Usie tyja ŭmoŭnaści, jakija skoŭvajuć «prystojnych» pradstaŭnikoŭ hramadstva, tym bolš žančyn, joj nieviadomyja — a kali jana im i vučycca, to rupliva adbiraje, što da jaje padychodzić, a što — nie.
Na pieršy pohlad, jana dzivackaja, ale i ŭ ščyraści joj nie adkažaš. Jak i ŭ tym, što Beła idzie šlacham Maryi Mahdaliny, voś tolki zbočvaje ź jaho nie praz pakajańnie, jak heta było ŭ śviatoj, a prosta tamu što abiraje inšy kirunak. Ad svajho minułaha jana nie pazbaŭlajecca — jakoje b jano ni było, heta taksama dośvied.
«Niebaraki» — jašče adno ŭvasableńnie staroj historyi pra Frankienštejna i stvoranuju im ź niežyvoj materyi pačvaru. Voś tolki nasamreč, zdajecca, nie nazvać pačvaraj ni Bełu, ni Hodvina. Navat kiraŭnica paryžskaha bardela, kudy žyćcio zanosić Bełu, trymaje svoj biznes dziela dobraj spravy — ci jak minimum demanstruje heta Bele, a ŭ «Niebarakach» my bačym śviet jaje vačyma. Sapraŭdnaha monstra my sustrakajem tolki ŭ kancy, dy i čym jon nie niebaraka?
A jašče hety film — pra siłu žyćcia. «Ja znachodžu byćcio žyvoj čaroŭnym», — tak kaža Beła, i heta niahledziačy na strašnaje, praz što jana prachodzić na šlachu da hetych słovaŭ. Mocnaja ideja dla pačatku 2020-ch. I mocny, chacia i vielmi dziŭny, film, jaki nie varta prapuścić.
«Niebaraki» vyjduć u ličbavym farmacie 6 lutaha.
«Naša Niva» — bastyjon biełaruščyny
PADTRYMAĆČytajcie taksama:
Novy «Džokier», «Niebaraki» i druhi «Hładyjatar»: top-10 filmaŭ, jakija vyjduć u 2024-m
«Vonka» — film-miuzikł dla tych, chto prahnie śviatočnaj mahii
