Łukašenka pra Bandarenku: Jon byŭ pjany
Łukašenka raskazaŭ, što jamu viadoma pra śmierć Ramana Bandarenki. Łukašenka zajaviŭ, što zahinuły byŭ pjany, choć doktar Balnicy chutkaj dapamohi siońnia zajaviŭ, što ŭ Ramana Bandarenki było nul pramile ałkaholu.
Fota Nadziei Bužan
«U nas źjaviłasia praktyka, heta ŭžo bolš za miesiac, u hetych bahacieńkich pierš za ŭsio kvartałach. Jany vyviešvali bieł-čyrvona-biełyja ściahi i stužački. Zaviešvali tam usiudy. Navat trosy naciahvali ad doma da doma i vyviešvali hetyja, jak u nas pryniata ličyć, kałabaracyjanisckija prafašysckija ściahi. Tamu što pad hetymi ściahami ŭ hady Vialikaj Ajčynnaj vajny z hetymi paviazkami chadzili palicai i ludziej rasstrelvali. Partrety Hitlera na ŭsich mierapryjemstvach, kadry jość chroniki, pad hetymi byli ściahami. U nas, u krainie, dzie kožny treci zahinuŭ. Ujaŭlajecie, jakoje da hetaha staŭleńnie», — skazaŭ jon.
«U hetych dvarach adny vyviešvali hetyja ściahi i hetyja stužački, a druhija chadzili i zrazali, chto heta nie prymaje. My apošnim časam stvaryli družyny, ich, pa-mojmu, kala 500 u Minsku tolki, i jany taksama chadzili i zrazali hetyja ściahi. U adnym sa dvaroŭ, jak mnie dałažyli, jany pryjšli zrazać ściahi. A tyja, chto tam žyvie i hetyja stužački vyviešvaŭ (na płatach, spartyŭnych placoŭkach), vyskačyli z damoŭ, — raspavioŭ Alaksandr Łukašenka. — I bojki byli. Ale ŭ dadzienym razie, jak mnie dałažyli, zaviazałasia bojka, prytym bojka surjoznaja. I chtości (heta ž u milicyi ŭsio jość) z pratestujučych patelefanavaŭ «karnikam» u milicyju. Vyjechaŭ uzmocnieny narad milicyi. Kali jany padjechali, jak zvyčajna, usie raźbiehlisia. A hety [Raman Bandarenka] ci to traŭmiravany byŭ, ci to što… U niećviarozym stanie. Heta pryznana. Zaklučeńnie siońnia pradstaviŭ Śledčy kamitet. Jany vykłali heta ŭsio. Jon byŭ pjany. Viadoma, jaho ŭziali i pavieźli ŭ hety adździeł. Jamu stała drenna pa darozie, jak mnie dałažyli. Jany vyklikali chutkuju dapamohu i adpravili jaho ŭ špital».
«Voś jak było na samoj spravie. Ja paprasiŭ rasśledavańnia spravy, kab my sapraŭdy nie dali nahodu nikomu znoŭ razharnuć voś heta: hvałt, hvałt, hvałt! A što, uładzie treba było heta? Dy nie, nam heta nie treba. Nam užo heta ŭsio nadakučyła. Ja tolki što skazaŭ: nam treba i ŭborku ŭradžaju skončyć, i nakarmić ludziej, i ekanomiku zachavać. Nam heta treba, a nie voś hetyja padziei», — padkreśliŭ Łukašenka.
«I ja ž vam kazaŭ, što sakralnaj achviaraj chacieli zrabić Cichanoŭskuju. Voś heta było tak… Tamu atrymałasia ad hetaha syści. I jany ŭvieś čas imknulisia dzie-niebudź što-niebudź znajści. Voś jany ciapier irvanuli na hetaha chłopca. Ja jašče raz kažu: ščyryja spačuvańni rodnym i blizkim. Stracili chłopca, — adznačyŭ Łukašenka. — Ciažki vypadak, viadoma. Niachaj adzinkavy, choć heta žyćcio ludziej, tak nie skažaš. Ale ja vam pavinien u dokaz pryvieści adzin prykład. Ja admysłova za sutki ŭziaŭ statystyku zahinułych: dva čałavieki ŭ DTZ zahinuła, zabojstva — adzin čałaviek i ciažkija cialesnyja z nastupnaj śmierciu — adzin čałaviek. Skažycie, 2+1+1, akramia hetaj śmierci, — heta što, nie ludzi, jakija zahinuli? Zahinułyja. Nu a čamu pra ich nichto nie kaža siońnia? A nie treba, heta niecikava. Piać čałaviek za sutki zahinuli. Vybrali adnaho čałavieka i pačali razhojdvać».
«Učora mnie dałažyli, i ja zaŭvažyŭ (jašče ž učora jon byŭ žyvy, hety čałaviek): pačali pavaročvać u bok, što jaho źbili, ja nie nazyvaju proźvišča, ale ludzi, jakija bližej da prezidenta. Jany ŭžo pryznačyli vinavatych. Hety bunt nikomu nie patrebny. I sakralnaja hibiel ludziej taksama nikomu nie patrebna. Nie tolki mnie, ale i im taksama», — akcentavaŭ uvahu Łukašenka.
