«Siońnia ŭpieršyniu z pačatku pratestaŭ raspłakałasia…»
Siońnia ŭpieršyniu z pačatku pratestaŭ raspłakałasia. Jechała na mašynie pa praśpiekcie. Raptam baču, la «Łakamki» buhajoŭ šeść u čornym vałakuć dziaŭčynu ŭ pryparkavany sini tanavany bus. Serca zakałaciłasia. Vakoł nie było vidać nijakich akcyj. Ale kali stała padjazdžać da budynku KDB, pabačyła kałonu ludziej ź invalidnaściu. Hetaja nievialikaja kupka pratestoŭcaŭ (čałaviek 40 naŭskidku) pavolna i horda išła, chto kulhajučy, chto na vazku, z transparantami ŭ rukach. Mašyny sihnalili. Supracoŭnik DAI, vidać, pierapisvaŭ numary hetych mašyn. Mietrach za dziesiać za ahulnaj kałonaj, prajazdžajučy, zaŭvažyła kabietu ź jaŭnaj invalidnaściu, jakaja stajała sa spuščanymi štanami ŭ adnych majtkach na piatačku travy la dreva (tyja, što vysadžvajuć abapał praśpiektu). Joj dapamahała jašče adna žančyna. Nie viedaju, što heta było, moža, jana spraŭlała małuju patrebu, moža jašče što. Ale hetaja karcina mnie zdałasia takoj simvaličnaj i tak uraziła mianie, što ślozy prosta sami saboju paciakli pa ščakach. Heta ž nakolki ŭ nas usio drenna, što navat ludzi, jakim ciažka prajści i paŭkiłamietry, jakija vymušanyja publična prynižacca, spraŭlajučy patrebu prosta siarod bieła dnia nasuprać prystupak KDB na šyrokim praśpiekcie, bo majuć fizičnyja abmiežavańni, ale ŭsio adno vychodziać na vulicu, kab vykazać pratest, bo inakš prosta nie mohuć. U hetym mnie adčułasia takaja biezdapamožnaść i takaja advaha. Ja vieru, što ŭ nas usio atrymajecca.
