«Chacieŭ być milicyjanieram, ale svoječasova pieradumaŭ»: biełarus azierbajdžanskaha pachodžańnia pra ckavańnie i akcyi pratesty
U kancy vieraśnia praŭładnyja telehram-kanały źviarnuli ŭvahu na jarkaha demanstranta ŭ Baranavičach. Na mirnaj akcyi pratestu jon išoŭ u turemnaj robie i nios płakat na trasiancy «Šo-ta mnie nie nravitsia zdiešnij riežim».
«33-hadovy ŭradženiec Azierbajdžana vykrykvaŭ łozunh «Hety horad naš», — kpili troli.
«Naša Niva» znajšli chłopca, jaho zavuć Samir Hułu-Zade.
Samir sapraŭdy naradziŭsia ŭ azierbajdžanskim horadzie Hiandža. Dzied Samira prymaŭ udzieł u Druhoj suśvietnaj vajnie. Baćka, jakoha zvali Zał, vykładaŭ muzyku ŭ kansiervatoryi. Kali pačaŭsia kanflikt u Karabachu, to Zał syšoŭ na vajnu, dzie i zahinuŭ.
Paśla śmierci baćki siamja pierajechała na radzimu mamy, u Baranavičy. Samiru na toj momant było tolki paŭtara hoda. Pamiatajučy pra baćku i dzieda, Samir maryŭ źviazać los z vojskam ci milicyjaj.
«Pastupaŭ u Suvoraŭskaje vučylišča, ale nie pastupiŭ. Słužyŭ va ŭnutranych vojskach u Akolicy, v/č — 3310. Viarnuŭsia z armii staršynioj. Kali pryjšoŭ z vojska, to chacieŭ uładkavacca ŭ milicyju, ale zdaryłasia tak, što
mianie parezali nažom. Heta było ŭ centry horada, išła hrupa fanataŭ, adzin ź jakich i nanios udar. Heta adbyvałasia vyklučna pa nacyjanalnaj prykmiecie, ja nieadnarazova sutykaŭsia z takim u Biełarusi», — kaža Samir.
U milicyju zajavu na napadnika jon nie pisaŭ. «Paškadavaŭ rodnych chłopca.
Viedajecie, my ciapier siabrujem ź im. Ja paprasiŭ svaich siabroŭ niejak pakarać chulihana. I jany pakarali, abaviazali štodnia nasić mnie ŭ balnicu pa dva apielsiny».
Pakul Hułu-Zade adychodziŭ u balnicy ad traŭmy, jaho kaštoŭnaści źmianilisia, bolš pra słužbu ŭ milicyi jon nie maryŭ. Z adukacyi chłopiec budaŭnik, skončyŭ u Baranavičach vučelniu №61, jeździŭ na zarobki ŭ Rasii.
Kali viarnuŭsia ŭ Biełaruś, to staŭ siabram Ruchu «Za Svabodu».
«Pieramien chaciełasia, ja nie duža aryjentavaŭsia ŭ palityčnych siłach. Ja sam pacyfist, prychilnik miru. Chočacca, kab była takaja palityčnaja siła, jakaja budzie nie adstojvać intaresy ni Zachadu, ni Uschodu, a tolki našy, biełaruskija».
Na akcyi pratestu Samir staŭ chadzić paśla taho, jak ubačyŭ tuju žorstkaść, ź jakoj siłaviki razhaniali mirnyja demanstracyi. «Heta byŭ karnavalny kaścium, ja praz humar chacieŭ dahrukacca da ludziej, kab jany išli, bačyli mianie, uśmichalisia».
U vyniku Hułu-Zade byŭ zatrymany i asudžany da 10 sutak aryštu, chacia prasiŭ sudździu pakarać jaho štrafam. Paśla prysudu chłopiec udaryŭsia hałavoj ab stoł, kab prademanstavać, što jon nie zhodny z prysudam, ale pry hetym škodu hatovy nanosić tolki sabie. Vyklikali chutkuju dapamohu.
«Heta byŭ nie sudździa, i heta byŭ nie sud. Nijakich dokazaŭ taho, što ja niešta parušaŭ, u ich nie było, ale mianie asudzili. Heta vyklikała mocnaje rasčaravańnie. I IČU ŭ cełym byli dobryja ŭmovy, stavilisia da nas pa-čałaviečy. U Baranavičach jašče šmat ludziej, što nie zhubili svaju hodnaść. Psichałahična było ciažka, ale nie škaduju absalutna ni ab čym, što zrabiŭ».
