Mova naša. Chałtama, chałtamanka: ci treba kryŭdavać, kali vas tak nazvali?
Cikavaje słova ŭzhadała ŭ supołcy «Tolki pra movu» ŭ fejsbuku adna ź jaje ŭdzielnic: «Baćki mianie z malenstva luboŭna dražniać «Janka-chałtamanka». Sprabavała šukać značeńnie i pachodžańnie — biez vyniku. A chto-niebudź čuŭ jašče kali słova «chałtaman»?» — zapytałasia jana ŭ abaznanaj aŭdytoryi.
Na dapamohu tut ža pryjšli i admysłoŭcy, i prosta čułyja da movy ludzi. Vincuk Viačorka pryvioŭ słoŭnikavy artykuł, u jakim tłumačycca hetaje emacyjnaje słoŭca: chałtama — pustamałot, chałtamić — havaryć hłupstva, mitusicca, rabić aby-što (paznačana, što ŭziataje słova z Drysienščyny).
Pryhadała takoje słova i piśmieńnica Taćciana Barysik, jakaja z Babrujščyny. Krychu ŭ inšym sensie vykarystoŭvali jaho ŭ jaje siamji: «Chałtama, raschrystany — zmałku čuła. Jašče nieachajnaha mahli zvać rochla abo rachieša».
Niekatoryja ŭdzielniki ŭzhadali, u jakich formach hetaje słova žyło ŭ ich miascovaściach: «chałtamieška» — łaskava kazali na Lepielščynie, «chałtamaška» — na Vušaččynie.
«Vušacki knihazbor» Ryhora Baradulina taksama viedaje, chto takaja chałtama, chałtamieška — niaskładnaja, raskidzistaja, niesabranaja: «Pahladzi, chałtama, jakaja sama. U chałtamieški viecier u hałavie, tuman u vačoch».
