Taćciana Barysik. La aparata
Paŭsiul bahata raźviałosia nieabyjakavych ludziej!..
Paŭsiul bahata raźviałosia nieabyjakavych ludziej!
Praź ich unočy daviałosia hnać samahon — tak spakajniej.
Kali nad lesam paśviatleła, staŭ raźbirać svoj aparat.
I raptam — hrukajuć u dźviery susied i moj stryječny brat,
Biez samahonki — nie hamonka, maŭlaŭ, ty musiš nam nalić.
Susied ujeŭsia mnie ŭ piačonki: addaj, pazyč… I tak štodnia.
Chacieŭ prahnać, dyk jon ža z bratam, a brata nielha, bo radnia.
Nu, to paklikaŭ ich na kuchniu svajho napoju paspytać:
Parezaŭ ahurkoŭ i sała, a bolš niama čym častavać.
Susied na trochlitrovy słoik zajzdrosnym vokam paziraŭ,
Bo ŭ jaho braha nie ŭdałasia, vidać, draždžej paškadavaŭ.
Siadzieŭ i brat jak myła źjeŭšy, adna razmova — ‘šče nalej…
Tady ŭklučyŭ ja televizar — kab chacia trochi viesialej.
Na pieršuju prahramu trapiŭ, ale niaŭdała vybraŭ čas,
Nu, dziakuj,
«Kali vy viedajecie chaty, ŭ katorych honiać samahon,
Paviedamlajcie nieadkładna!» — i na ekranie telefon.
A ŭžo za šybami šareje, para načyńnie prybirać!
Nabraŭsia brat jak dziudzia hrazi, susied pajšoŭ — nibyta spać.
U majho brata, jak zvyčajna, — davaj pa pieršaj, pa druhoj,
Paśla pa treciaj, pa čaćviortaj, paśla davaj jašče z saboj…
Dy tolki ja nie pahadziŭsia: choć brat ty moj, a chleb ješ svoj,
Patrebna vadkaja valuta, kab dzie kupić na pole hnoj.
— A, dyk tabie načchać na brata! Hladzi, spamianieš ty mianie!
Z majho dvara idzie dachaty i na ŭsiu vulicu klanie.
A ja zrabiŭ svaje vysnovy — schavaŭ u jamu aparat.
Zajmaŭsia čyrvańniu dzień novy!
Chto ž zdaść mianie — susied ci brat?
