Andersen pisaŭ svaju kazku pra brydkaje kačania, nazirajučy za zvyčajnymi ptušaniatami lebiedzia. Ale jany nie ŭsie takija
Dacki piśmieńnik Chans Kryścijan Andersien napisaŭ svaju viadomuju kazku «Brydkaje kačania», majučy dośvied nazirańnia za zvyčajnymi šerymi ptušaniatami lebiedziaŭ-šypunoŭ. Ale, akazvajecca, u šypuna byvajuć i biełyja ptušaniaty, piša telehram-kanał «Dzikaja pryroda pobač».
Fota: MonaLuna, Wikimedia Commons
Biełych ptušaniat lebiedzia-šypuna nazyvajuć polskimi. Bo lebiedziaŭ hetaj morfy ŭ Zachodniuju Jeŭropu dla raźviadzieńnia pryvozili z Polščy. Ciapier hetaja morfa šypuna nazyvajecca immutabilis.
Bieły koler apiareńnia ptušaniat vyzvany mutacyjaj u pałavoj chramasomie Ch. Hetyja hieny recesiŭnyja, padaŭlajucca narmalnymi, jakija adkazvajuć za šery koler.
U ptušak, u adroźnieńnie ad źviaroŭ, u samak jość chramasomy Ch i Y, a ŭ samcoŭ — XX. Tamu ŭ maładych samak bieły koler zaŭsiody prajaŭlajecca, kali baćka — nośbit kalarovaj mutacyi. U maładych samcoŭ bieły koler sustrakajecca vielmi redka, chacia jany i mohuć być nośbitami mutacyi.
Samcy-baćki časam mohuć napadać na svaich ža biełych ptušaniat, prymajučy ich za kankurentaŭ. Taksama biełyja ptušaniaty bolš uraźlivyja, čym ich zvyčajnyja šera-karyčnievyja rodzičy, apiareńnie jakich maje kamuflažny efiekt.
Darosłyja polskija lebiedzi majuć nie čornyja, a ružovyja łapy. U Biełarusi hetaja morfa sustrakajecca redka i bolš raspaŭsiudžanaja ŭ Centralnaj Jeŭropie.
Čytajcie taksama:
U Słavakii lebiedzi nie źlatajuć z makavych paloŭ z-za narkatyčnaha apjanieńnia
Lebiedzi nie adlacieli ŭ vyraj? Heta narmalna
Ludhier i Lina stanoviacca na kryło. Tak nazvali niamieckich hibrydnych buślaniat
