Łukašenka pra situacyju z Kupałaŭskim: My sydziem, a hetaja hańba zastaniecca ŭ historyi biełaruskaha naroda jak ciažkaja plama
Alaksandr Łukašenka, naznačajučy Anatola Markieviča ministram kultury, vykazaŭsia pra situacyju z Kupałaŭskim.
«Voś vaźmicie, naprykład, teatr Janki Kupały, na złobu dnia. Usio projdzie, my z vami pojdziem — z ułady, z žyćcia — a heta ahidnaja staronka zastaniecca na ŭsio žyćcio. Nacyjanalny teatr! Nie viedaju, ci pamiataješ ty (zusim małady jašče byŭ), kali Vałodzia, tvoj baćka, pracavaŭ, my navat abmiarkoŭvali časta hetu prablemu: teatr u prybiralniu pieratvaryŭsia, i ŭ mianie pad aknom u administracyi prezidenta, — nahadaŭ Alaksandr Łukašenka. — I ja jak čałaviek spakojny, nie nacyjanalist — internacyjanalist poŭny, dumaju: nu heta ŭsio ž taki nacyjanalny teatr, heta ž tvar. I ja ŭsio zrabiŭ, kab jon pieratvaryŭsia ŭ hetu cukierku, u cacku. Heta jak takaja pryhožaja źniešnie dziciačaja cacka z dobraj unutranaj načynkaj — ja tak maryŭ. Kantralavaŭ kadry, kab pryjšli narmalnyja, moładź pryjšła».
«Pryjšoŭ hety niahodnik, prasiŭsia tudy, klaŭsia, što budzie viernym krainie, Ajčynie i prezidentu, i što zdaryłasia? Što zdaryłasia z hetaj trupaj?» — dadaŭ Łukašenka.
Pavodle słoŭ Alaksandra Łukašenki, šerah rabotnikaŭ skarystaŭsia situacyjaj, jakaja skłałasia, i na fonie pratesnych nastrojaŭ zajaviŭ ab sabie. «Što, u hetaha Łatuški nutro było inšaje? Jon što, pieraviarnuŭsia za tydzień? Dy jon paŭžyćcia pražyŭ užo. Nu niachaj 20-hadovyja pieraviarnulisia b — zadurmanili im hałavu. Jon ža, jak jany sami kažuć, la karyta chlabtaŭ, rochkaŭ la hetaha karyta nie adno dziesiacihodździe i «dyktataru» prysłužvaŭ. Što, u jaho heta ŭ adzin dzień źjaviłasia? Matula jamu raskazała? Nie, hniłavaty byŭ daŭno. I akazałasia, na žal, što tak u mnohich našych «tvorčych» rabotnikaŭ i inšych. Voś u čym sutnaść, u čym prablema».
Łukašenka źviarnuŭ uvahu na tuju paśpiešnaść, ź jakoj vykazvalisia niekatoryja pradstaŭniki kultury i teatra Janki Kupały ŭ pryvatnaści. «Nu dobra, u vas takoje mierkavańnie, vy suprać hvałtu, suprać jašče niečaha — nu paciarpicie, vialikaje bačycca na adlehłaści, i vy zrazumiejecie chutka, u čym tut sens. Nie, jany ž vykacili, vyskačyli z hetymi pratestunami ŭ toj ža dzień. Značyć, u ich unutry heta było pasiejana, zakładziena, — skazaŭ Alaksandr Łukašenka. — Tamu nie treba nikoha ŭvodzić u zman, što heta była reakcyja na niejki hvałt. Vy pavinny być vytrymanymi, vy ž tvar nacyi».
«Ja da čaho havaru: my pojdziem, a heta hańba zastaniecca ŭ historyi biełaruskaha naroda jak ciažkaja plama. Heta ŭžo nikudy nie dzienieš, jak i toje, što adbyvajecca ŭ nas u Minsku, — pradoŭžyŭ Łukašenka. — Dziakuj bohu, tolki ŭ Minsku i, dziakuj bohu, pa niadzielach. Usie ž dumajuć, hledziačy ŭ internet, što ŭ nas kraina pieraviarnułasia. Navat bližejšyja našy susiedzi, rasijanie, dumajuć, što ž tam adbyvajecca? Dy ničoha nie adbyvajecca taho, čaho kamuści chaciełasia b — palakam, litoŭcam abo ŭkraincam, palitykam».
