Ad karanavirusa pamior piśmieńnik Leanid Čyhryn
Amal usio žyćcio jon pravioŭ u Tadžykistanie.
Pajšoŭ z žyćcia piśmiennik Leanid Čyhryn, jaki naradziŭsia ŭ Biełarusi ŭ 1942 hodzie, amal usio žyćcio pravioŭ u Tadžykistanie, a šlach svoj ziamny zaviaršyŭ u Rastoŭskaj vobłasci, u Rasii.
Pryčyna śmierci adpaviednaja siońniašniamu času — karanavirus. Za hady žyćcia nazbiralisia i inšyja chvaroby.
Mnie paščasciła pračytać mnohija jaho histaryčnyja ramany, apoviesci, jakija pryśviečany roznym časinam, epocham. Intryha, bahaty faktahrafičny materyjał, zdolnaść siahnuć u tuju ci inšuju, dalokuju ad dzion siońniašnich, prastoru, zdolnaść vypisać svaich hierojaŭ reljefna, nasycić ich žyćcio šmatkolernaściu dumak i padziej — usio heta vyłučała prozu Leanida Čyhryna, rabiła jaje cikavaj dla čytača. Škada, što jon, vopytny piśmiennik, tak mała drukavaŭsia pa-za miežami Tadžykistana.
Choć knihi jaho (niekatoryja z ich napisany ŭ suaŭtarstvie z tadžykskim prazaikam i dramaturham Ato Chamdamam) pierakładzieny i na anhlijskuju, kitajskuju, japonskuju, tureckuju movy.
Mnie zdajecca, što imia Leanida Čyhryna ŭ adnym šerahu z histaryčnymi ruskimi piśmiennikami Centralnaj Azii, jakija pracavali nad stvareńniem histaryčnaha mastackaha partreta hetaj staronki ŭ roznyja dziesiacihoddzi, — Siarhiejem Baradzinym, Morysam Simaškam, Valancinam Rybinym…
Paznajomiŭšysia, pasiabravaŭšy ź Leanidam Alaksandravičam u Dušanbe ŭ 2008 hodzie, ja paśpieŭ pryciahnuć jaho da supracoŭnictva z našym biełaruskim «Niomanam», dzie niekalki razoŭ i byli nadrukavany jaho tvory. Čyhryn vielmi daražyŭ hetymi publikacyjami. A jašče bolej daražyŭ samoj mahčymaściu poviaziaŭ ź Biełaruśsiu.
Kali ja ŭ 2008 hodzie pryjechaŭ u Dušanbe, to siarod inšych suvieniraŭ razam ź biełaruskimi cukierkami pieradaŭ bochan minskaha chleba. Nie pamiataju, ci heta byŭ «Radziviłaŭski» ci «Naračanski» hatunak,
Mnie ŭžo było viadoma, što razam ź siamjoju Leanida Alaksandraviča žyvie jaho ciotka, jakaja i vyhadavała chłopčyka ŭ Tadžykistanie. Biełaruś ža ŭradženiec Asintorfa pakinuŭ adrazu paśla Vialikaj Ajčynnaj vajny…
I voś praź niekatory čas paśla toj majoj pajezdki prychodzić list ad piśmiennika. Jaho ciotka, jakuju inačaj jak maci jon nie nazyvaŭ, parezała chleb na łustački, vysušyła i trymaje hetyja łustački ŭ svaim pakoi, uznaŭlaje ŭ pamiaci pachi rodnaj ziamli. Trymaje jak napamin pra svaju radzimu, pra rodnuju Viciebščynu, pra Asintorf, dzie razam z maci Leanida ŭdzielničała ŭ antyfašysckim padpołli…
«Tajožny rabinzon», «Chatłonski bastyjon», «Padzieńnie Sahdyjany», «Žyćcio Čžan Cania, ci Vialiki Šaŭkovy šlach»… Razhladaju hetyja knihi — i ŭspaminaju pra Leanida Čyhryna, jakomu byŭ admierany Usiavyšnim niaprosty šlach. Toj šlach piśmiennik i žurnalist ź Biełarusi prajšoŭ dastojna.
