Śviedka pra śmierć na Akreścina: «Ścisnuŭsia jak ciuleń i chrypić, a potym nyrnuŭ uniz»
3 kastryčnika ŭ balnicy chutkaj dapamohi ŭ Minsku pamior 41-hadovy Dzianis Kuźniacoŭ. Pierad hetym z mnostvam traŭmaŭ jaho pryvieźli z Centra izalacyi pravaparušalnikaŭ na Akreścina.
«Naša Niva» pahavaryła z niepasrednym śviedkam tych padziej (nazyvać imia publična nie choča), jaki vyjšaŭ napiaredadni na volu. Voś što jon nam apavioŭ.
«U pryncypie, usio, što ŭ vas było napisana, pravilna, asabliva dadać niama čaho
Traŭmaŭ u jaho, zdajecca, nie było. Razumiejecie, tam ža nichto nie raspranajecca, ale na tvary ničoha nie było: ni finhałaŭ, ni siniakoŭ. Chaču skazać, što jamu realna było CHRA-NO-VA.
Jon da nas u kamieru pryjechaŭ 28 vieraśnia, apranuty prystojna, u rukach niejkaja knižačka, bajevičok, a zvaliŭsia 29-ha paśla abiedu. Pa im było bačna, što heta nie razavaja akcyja ŭ jaho [majecca na ŭvazie zapoj — «NN»].
Jaho zdała mama, jon nam sam heta skazaŭ. Pytaŭsia nie ja, a inšy chłopiec. Kali takija ludzi zajazdžajuć, nie palityčnyja, to mnie nie duža cikava ź imi razmaŭlać, adrazu bačna, jon ci z kimści pabiŭsia, ci niešta skraŭ. Litaralna paraj słoŭ ź im abmianialisia. Doma nibyta deboš zładziŭ.
U pieršy dzień jon siabie jašče narmalna adčuvaŭ. U jaho jašče spytali z nahody «biełački», ci nie schopić. Kaža, nie, takoha sa mnoj nie byvaje nikoli. Loh spać jon adrazu. Zdajecca, navat nie viačeraŭ. Na nastupny dzień jamu stała ŭžo chierovieńka, pačaŭsia adchados. Jon lažaŭ i nie ŭstavaŭ, tolki na pravierku źlez.
Paśla abiedu my ŭsie lažali pa svaich škonkach, chto knižki čytaŭ, chto jašče što. Stali zasynać, takaja sijesta tradycyjnaja.
Praź niejki čas čuju chryp, ja hladžu na jaho, jon siadzić, uvieś ścisnuŭsia jak ciuleń i chrypić. Litaralna praz paru siekund jon zavalvajecca na levy bok i nibyta nyrnuŭ hałavoj uniz.
Usio ž ab łaŭku jon nie biŭsia, udaryŭsia hałavoj ab draŭlanuju padłohu. My ŭsie ŭskočyli, u jaho pačaŭsia nibyta prystup epilepsii, ja nie viedaju, ci sapraŭdy epilepsija, bo z hetym nikoli nie sutykaŭsia. Adzin chłopiec trymaŭ jaho za nohi, pakłali padušku za hałavu. Zdajecca, była piena, ale dakładna nie pomniu. Pačali mitusicca, zvanili ŭ tryvožny zvanok.
Nie było takoha, što pazvanili i jany takija adrazu pryjšli. Takoha nikoli nie było, naša kamiera ŭ samym kancy kalidora, a pastavaja siadzieła ŭ pačatku, la leśvicy. Jasna, što heta nie dziesiać chvilin było, a chutčej, ale kolki, nie skažu. Ja nie chaču ich ni abhavorvać, ni apraŭdvać. Jana pryjšła, pahladzieła, zakryła «vočka» i pajšła ŭniz za fielčaram.
Jany pryjšli z kanvojnymi, my vyjšli z kamiery, stali na ścienku. Fielčar zrabiła ŭkoł, ja dumaju, što ŭ ich heta nie pieršy byŭ taki vypadak. Jany vyjšli z kamiery, skazali, što vyklikali chutkuju. My pakłali Dzianisa na matrac na padłozie i vynieśli z kamiery, jany začynili dźviery, i jon zastaŭsia tam.
U kamiery było dźvie videakamiery, zdymki hetaha pavinny być. Jon byŭ nie ŭ prytomnaści ŭ toj momant, jon niešta kazaŭ, kaniečnie, ale biazładnaje.
Litaralna praz hadzinu paśla padzieńnia pryjechaŭ śledčy, pozna ŭviečary pierad adbojem pryjechali jašče ludzi z SK».
