Viktar Marcinovič: Pra što dumaje Pucin?
Viktar Marcinovič razvažaje na budzma.by pra pazicyju Kramla ŭ dačynieńni da Biełarusi.
Heta pytańnie, jakoje ja čuju najčaściej ad ludziej, jakija sprabujuć zrazumieć doŭhaterminovuju pierśpiektyvu biełaruskich pratestaŭ.
Pra Pucina zhadvała Śviatłana Aleksijevič, Pucinu vidavočna sprabuje «spadabacca» šmat chto z Kaardynacyjnaj rady (zhadajma vykazvańnie Siarhieja Dyleŭskaha), Pucina, jak tuju savu na hłobus, sprabujuć naciahnuć na svaju pazicyju «jabaćki», pry tym, što kali niejkija aktyŭnyja kantakty na aficyjnym uzroŭni i iduć, dyk heta tolki kantakty z hubiernatarami.
Pazicyju Kramla niaprosta zrazumieć, bo jana nie takaja ŭžo i vidavočnaja.
Jak ja šmat razoŭ padkreślivaŭ, ciapierašni palityčny kryzis u Biełarusi možna było b kali nie vyrašyć, dyk chacia b załahodzić adnym prostym krokam — kredytam u pamiery 15 miljardaŭ dalaraŭ. Heta padtrymała b biudžetnikaŭ u ich iluzii, što dziaržava dahetul mocnaja; heta dazvoliła b ludziam z małych haradoŭ, dzie niama pracy (a kali niejkija vakansii i jość, dyk na zarobak u 300-400 rubloŭ), upeŭnicca, što sistema pamiataje i dbaje pra ich.
Bo tutejšy «paradak» užo daŭno nie ŭmieje zarablać hrošy, jon moža tolki raźmiarkoŭvać toje, što prychodzić zvonku, siarod svaich, u zaležnaści ad pryjarytetnaści funkcyj.
Ale zamiest taho Rasija vyłučaje mizernyja, dekaratyŭnyja, ja b skazaŭ, 1,5 miljarda, dy jašče z rasterminoŭkaj, vydatna viedajučy, što hety pamier zdolny tolki adciahnuć defołt, u jakim Rasija, jak naš asnoŭny kredytor, zusim nie zacikaŭlenaja.
Pry hetym z Kramla prychodziać vielmi supiarečlivyja sihnały. Naprykład, ruskija adkryta krytykujuć Cichanoŭskuju, kažuć pra ŭmiašalnictva Zachadu ŭ našy ŭnutranyja spravy, ale navat takuju drobiaź, jak vinšavańnie Łukašenki ź inaŭhuracyjaj, sabie nie dazvalajuć, matyvujučy heta tym, što, maŭlaŭ, užo pavinšavali ź pieramohaj. Va ŭmovach, kali Minsku štodnia «prylataje» za patajemnuju inaŭhuracyju ad jeŭrapiejcaŭ, kali b Pucin byŭ adnadušny ź biełaruskaj sistemaj — nu, pavinšavali b dva razy, jabaćkam było b pryjemna.
Ale nie.
Dyk z kim Kreml?
I čamu pavodzicca tak niełaskava? Čamu nie ratuje Łukašenku (chacia moh by) i čamu nie vystupaje adkryta za Kaleśnikavu ci inšych (chacia moh by)?
Samaja praŭdapadobnaja viersija, jakuju ja čuŭ dahetul, u tym, što Pucin, jak toj kitajec na ŭźbiarežžy raki, siadzić i čakaje, pakul płyń vyniesie trup voraha. Z toj ahavorkaj, što «voraham» budzie ŭsprymacca akurat toj, chto sydzie ŭ hetym supraćstajańni pieršym. A druhi bok budzie abjaŭleny adviečnym siabram ruskaha naroda, jamu pojduć i vinšavańni, i padtrymka. I nibyta na toje raźličanyja pavodziny čalcoŭ Kaardynacyjnaj rady.
Ale mnie hetaja viersija zaŭsiody padavałasia nie adpaviednaj pucinskaj psichiei. Nie toj jon čałaviek, kab siadzieć i čakać, u čakańni chutčej jość niešta biełaruskaje.
Dyk voś vam inšaja viersija, pra jakuju prapanuju padumać.
Dziŭnyja pavodziny Kramla abhruntavanyja tolki ŭ tym vypadku, kali dla jaho naohuł nie pryncypova, kolki ludziej zatrymlivajuć tut na mitynhach, jak ź imi abychodziacca ŭ turmach, kolki sotniaŭ tysiač pratestuje kožnuju niadzielu ŭ Minsku i nakolki mocna aburajucca ŭ toj ža Rasii z nahody Łukašenki z aŭtamatam.
Pucin žyvie ŭ inšym, doŭhim, časie.
Dla intaresaŭ Rasii što hod, što 5 hadoŭ — nieistotna.
I, hałoŭnaje, hałavu Pucinu śvidrujuć zusim inšyja pierśpiektyvy.
Ja b dapuściŭ, što kiraŭnik Rasii rychtujecca da vialikaha vajskovaha supraćstajańnia z NATA. I Biełaruś jaho moža cikavić vyklučna ŭ vajenna-stratehičnym, a nie ŭ palityčnym sensie. Pravy čałavieka, hramadskaje mierkavańnie ŭ Biełarusi — heta ŭsio druhasnaje ŭ varunkach militarnaj taktyki.
Pra toje, što rasijskija elity ŭžo de-fakta žyvuć u nastroi chałodnaj vajny, śviedčać vydatki na abaronu, sama rytoryka aficyjnych asobaŭ. I, darečy, vybary ŭ ZŠA mohuć być našmat bolš pryncypovym momantam dla Pucina, čym toje, što ciapier adbyvajecca ŭ Biełarusi.
A kanflikt u Nahornym Karabachu, dzie z adnaho boku prysutničaje Armienija, partnior pa ADKB, a z druhoha — Azierbajdžan, za jaki hatovaja ŭpisacca Turcyja, siabar NATA, patencyjna nabližaje vielmi drennuju raźviazku.
Pahladzicie na našu situacyju vačyma Stalina ŭ 1940 hodzie i zrazumiejcie, čamu aficyjny Minsk raptam pačaŭ viarźci poŭnuju łuchtu pra «pahrozu z Zachadu», na kaho byli raźličanyja hetyja manieŭry ź pierakidvańniem vajskoŭcaŭ da miežaŭ ź Litvoj i Polščaj.
Dla žycharoŭ Biełarusi, jakaja žyvie ŭ mirnym časie, toje hučała poŭnaj bzduraj, ale adrasatam brazhańnia zbrojaj, zdajecca, byli zusim nie jany.
Adnosiny Minska i Maskvy ŭ takim razie — sapiernictva dźviuch paranojaŭ, dźviuch vialikich pieraściaroh.
Vyzvaliŭšy vahnieraŭcaŭ i źmiaściŭšy fokus svajoj vajaŭničaj rytoryki na Zachadzie, pačaŭšy pieraśled «zapadencaŭ», jany aktyŭna padajuć sihnały, što razumiejuć pucinskija zakałoty.
Ja vielmi spadziajusia, što va ŭdzielnikaŭ kanfliktu ŭ Karabachu i tych, chto moža jaho pašyryć da supraćstajańnia, što vychodzić za miežy rehijona, chopić vytrymki nie spraŭdzić najhoršyja čakańni militarystaŭ.
2020 hod jašče i blizka nie skončyŭsia, a lubaja vajna, u tym liku z udziełam biełaruskaha abmiežavanaha kantynhientu ŭ miežach ADKB, adrazu zrobić našy palityčnyja prablemy nieistotnymi.
