Viktar Marcinovič pra vyniki sustrečy ŭ Sočy: Ciapier zastalisia tolki sistema i narod
RT
Viktar Marcinovič dla budzma.by pra pieramovy Pucina i Łukašenki ŭ Sočy.
Usie čakali hetaj sustrečy.
Chtości — sa stracham, što na joj udarna handlanuć krainaj. Chtości — z nadziejaj, što «dziadzia Vova» zaraz vyrašyć prablemy biełarusaŭ za samich biełarusaŭ. Vyniki sustrečy całkam układajucca ŭ kancoŭku ramana Markiesa «Vosień Patryjarcha»: z adnymi pasvaryŭsia, druhija — nie prymajuć tak ščyra, jak raniej.
Žestačajše abłamalisia jak tyja, chto dumali, što paŭtarycca scenar pryjezdu Čarnamyrdzina ŭ 1996-m hodzie, kali adzin tavaryš byŭ u kroku ad impičmientu, tak i tyja, chto padazravali Babaryku, Kaleśnikavu i Cichanoŭskuju ŭ zmovie z Maskvoj.
Kali b jany byli «maskoŭskimi», za ich by chacia b jak uprehlisia.
Sukupnaść skazanaha da i paśla sustrečy pakazvaje, što našaha hieroja, a taksama ruskuju hramadskuju dumku, pačali płaŭniutka i łaskava rychtavać da dumki, što Łukašenka nie tojesny Biełarusi.
Što kredyty davalisia da Łukašenki i buduć davacca paśla jaho. Dziŭna, što niašmat chto ŭ Biełarusi hetu dumku pračytaŭ. A jašče toje, što zusim nie ŭsie ruskija miedyja, aśviatlajučy hety vizit, nazyvali piersanaža prezidentam.
Sutnaść čatyrochhadzinnaj razmovy trymajecca ŭ tajamnicy, ale ja mahu vielmi dobra ŭjavić, pra što jana była. Ci nie ŭ tym, darečy, palahaje praca piśmieńnika — bačyć scenu i ŭjaŭlać pavodziny vielmi charakternych hierojaŭ na hetaj scenie.
Dyk voś, ja vam raskažu toje, što nie raskažuć ani pułaŭskija žurnalisty, jakija ŭ pakoj dapuščany nie byli, ani analityki.
Łukašenka kazaŭ, što novyja vybary musiać adbycca paśla kanstytucyjnaj reformy, jakaja pašyryć paŭnamoctvy parłamienta, a pa sutnaści (ja tak ujaŭlaju) admienić prostaje hałasavańnie za kiraŭnika dziaržavy, prapanavaŭšy pasrednictva parłamienta. Tak, ja mienavita heta maju na ŭvazie: asnoŭnaje «pašyreńnie paŭnamoctvaŭ» moža być u tym, što bolš nie budzie anijakich biuleteniaŭ, a prezidenta buduć abirać (staranna adabranyja ŭ PPNS) deputaty. Taksama jon kazaŭ, što dla hetaj źmieny patrebny čas, «hramadstva nie hatova». Dva hady. A moža i bolš. I što treba prosta pačakać, a pakul — padtrymlivać taho, chto jość.
Pucin pahadžaŭsia z tym, što patrebnyja novyja vybary, ale davodziŭ, što adbycca jany musiać nie ŭ 2023-m hodzie, a praz 5-6 miesiacaŭ. I što abviaščać padrychtoŭku da hetych vybaraŭ treba ŭžo zaraz. I nie biada, kali Łukašenka na ich nie pieramoža, bo jon sam razumieje, što «pierasiedzieŭ», i varta b jamu było zusim u ich nie ŭdzielničać. I tak, Maskvie vielmi nie chaciełasia b, kab u niekaha (pierš za ŭsio — žycharoŭ Rasii, prychilnikaŭ Navalnaha) skłałasia ŭražańnie, što źmiena lidara ŭ susiedniaj krainie adbyvajecca pa vynikach vuličnych vystupaŭ. I mienavita dla taho Biełaruś musić prosta zaraz pačynać padrychtoŭku pieradačy ŭłady kamu-niebudź (ja dumaju, Pucin trymaje ŭ hałavie adnaho z byłych premjeraŭ, jaki ŭžo pačaŭ prajaŭlać siabie padčas debiutu vuličnych pratestaŭ, a potym raptoŭna źnik z publičnaj prastory, jak byccam razumiejučy, što ŭ źmienienych abstavinach dla jaho moža adkrycca niečakanaja rola).
U adroźnieńnie ad Mierkiel i Makrona (ź jakim Pucin razmaŭlaŭ prosta pierad sustrečaj u Sačach, jak byccam kab abmierkavać atručvańnie Navalnaha, ale ja ŭpeŭnieny ŭ tym, što šerah abmierkavanych pytańniaŭ moh być šyrejšym), Pucin nie nastojvaje na hramadskim dyjałohu — jon dobra viedaje svajho «sajuźnika» i vydatna razumieje biasplonnaść takoha padychodu. Schilicca da novych vybaraŭ musić sam piersanaž, («heta musić być tvajo rašeńnie»).
Čamu Pucin zaniaŭ takuju pazicyju sa svaim stałym chaŭruśnikam?
Tamu, što pamiataje niepadpisanuju 31-ju intehracyjnuju kartu, situacyju vakoł Biełhazprambanka, situacyju z Baumhiertneram, situacyju z ofisam Jandeksa ŭ Minsku — jon naohuł ničoha nie zabyvaje. I razumieje, što lubyja sajuzy, lubyja sastupki, zroblenyja zaraz, sasłablenym pieramoŭcam, buduć adkručanyja nazad, kali ludzi syjduć z vulic, a viejernyja aryšty, praviedzienyja z dapamohaj sapraŭdnych (nie mizernych i nie simvaličnych, jak zaraz) ruskich datacyj padčyściać palityčnaje pole da zvykłaha «a chto, kali nie Łukašenka».
To, ułasna kažučy, heta — pat.
Toj čałaviek, jaki moh vyratavać sistemu kredytam na 15 miljardaŭ i adnaznačnaj, zrazumiełaj namienkłatury padtrymkaj, krasamoŭna pramaŭčaŭ.
Zaraz zastalisia tolki sistema i narod. Sistema, samo paniaćcie jakoj imkliva ssychajecca da siłavoha błoku. Sistema, jakaja asacyjujecca zaraz ź sinim busam biez numaroŭ i čałaviekam biez apaznavalnych znakaŭ, ale ŭ bałakłavie.
Maskva nie budzie dapamahać nivodnamu z bakoŭ u hetym supraćstajańni.
Razumiejučy, što dapamoha pratestam pryviadzie da niepažadanaha Majdanu, dapamoha tym, chto hasić pratesty — da kansiervacyi situacyi i viartańnia «nienachilalnaści» Minska.
I taksama vydatna razumiejučy, što pry isnaj situacyi z ekspartam, źniešnim handlem, zapazykami — adsutnaść padtrymki sistemie heta i jość padtrymka idei novych i chutkich vybaraŭ.
