Idu ja pa Šanchai…
Trapiŭ u historyjku i ŭ milicejskija papiery.
Apoŭni idu pa vulicy ŭ kvartale Šanchaj (heta niekalki vulic u Parafjanavie, zabudavanych prezidenckimi domikami, jakija zasielenyja pieravažna pryjezdžymi rabotnikami sielskaj haspadarki). Nasustrač — dvoje małych, adzin niasie iržavy snarad. Jašče troje biahuć za imi i raskazvajuć, što tyja pieršyja hety snarad u ich adabrali.
«Pakładzicie na ziamlu!» — kryču. Iduć jak išli. Ja — za imi. Małyja pajšli harodami, kala chlavoŭ, pieraleźli praz płot i prynieśli snarad na padvorak adnaho z prezidenckich domikaŭ.
Staŭ kala snarada, patelefanavaŭ u RAUS. Praź piać chvilin z domu vyjšli haspadar z žonkaj. Adbornym rasiejskim matam baćka vydaŭ zahad dzieciam: utapić snarad u sažałcy. «Mnie milicyja i bumahi ichnija ni nužny!»
Małyja panieśli snarad da sažałki, dzie takija samyja padšyvancy vudzili rybu (ryby tam stolki, što katu najeścisia nie chopić). Pakłali na bierazie. Ja staŭ kala snarada, saču, kab małyja jaho bolš nie čapali. A dziaciej źbiehłasia moža čałaviek piatnaccać. Darosłym heta čamuści da lampački.
Idzie niejkaja žančyna. «A što tut hetkaha, ci ž heta piervy raz snarady nachodziać?!»
Pryjechali milicyjanty, razahnali dziaciej. Małady lejtenant uziaŭ ź mianie tłumačeńni. Ja pajšoŭ dadomu, a milicyjant pilnuje snarad, pakul sapiory nie pryjeduć.
