Алег Мінкін. Пакаёўка
Ніхто ўжо ноччу не шапоча:
Ты — недасяжнае красы…
- Ніхто ўжо ноччу не шапоча:
Ты — недасяжнае красы…
У развітальныя часы
Ніхто ўжо не цалуе ў вочы.
- Не Афрадытына галоўка
Шчакою на тваім плячы,
А злая Бессань‑пакаёўка
Сярдзіта тупае ўначы.
***
Алег Мінкін — паэт‑неакласік, жыве ў Вільні. Нар. 31 сакавіка 1952 у в. Чарняўка, Хоцімскага раёну. Гадаваўся ў Бабруйскім інтэрнаце. Працаваў электрамантажнікам, брыгадзірам, інжынерам‑электрыкам у разнастайных мясцовасьцях былога СССР: Бурація, Беларусь, Літва, Латвія, Валагодская, Бранская, Арлоўская, Пскоўская вобласці, Ханты‑Мансійская акруга. Даўжэй жыў у Берасці, ад 1991 па сёння — у Вільні. Там рэдагаваў газету беларусаў Літвы «Рунь».
Стварыў (нявыдадзены) слоўнік беларускіх рыфмаў. Аўтар зборнікаў паэзіі «Сурма» (1985), «Расколіна»(1991) і «Пенаты»(2007). Аўтар кнігі прозы «Праўдзівая гісторыя Краіны Хлудаў»(1994). Шмат перакладае. Лаўрэат прэміі «Гліняны Вялес». Мае ўнікальны неакласічны паэтычны голас.
